SUbramaniam THAyumanavar Arivalagan

80களின் காலகட்டம்.. அத்தனை இந்தியர்களையும் ஒரு டிவி புரோகிராம் கட்டிப் போட்டு வைத்திருந்தது.. 80ஸ் கிட்ஸ்களுக்கு மறக்க முடியாத டிவி பொற்காலம் என்றால் அதுதான்.. தூர்தர்ஷன் என்ற ஒற்றை டிவி பொழுது போக்குக்குள் உழன்று கொண்டிருந்த அக்காலகட்டத்து இந்தியர்களுக்கு ஒரு ஸ்வீட் சர்ப்பிரைஸாக வந்து சேர்ந்த நிகழ்ச்சிதான்.. The World This week.. இன்று வரை அந்த நிகழ்ச்சி கொடுத்த சுவாரஸ்யத்தையும், அனுபவத்தையும், திரில்லையும் வேறு எந்த டிவி நிகழ்ச்சியும் கொடுத்ததாக எனக்கு நினைவில்லை. எப்படி ஒளியும் ஒலியும் பார்க்கக் கூட்டமாக கூடி அமர்ந்தோமோ.. அதேபோல வாராவாரம் இந்த நிகழ்ச்சிக்காக வீடுகள் தோறும் ராத்திரி 9 மணிக்கு விழாக் கோலம் பூண்டிருக்கும். ஆங்கிலம் தெரிகிறதோ இல்லையோ.. டிவி முன்பு தவறாமல் உட்கார்ந்து விடுவார்கள்.. "அறிவா.. ஷோ ஆரம்பிக்கப் போகுது.. வேகமா வா.." என்று எனது அண்ணன் அழைக்கும் குரல் இன்றும் கூட காதுகளில் ரீங்காரமிடுகிறது. நிகழ்ச்சி தொடங்குவதற்கு சில நிமிடங்களுக்கு முன்பே டிவி முன்பு செட்டிலாகி விடுவோம்.. நிகழ்ச்சியின் தீம் மியூசிக்கே ஒரு திரில்லான அனுபவமாக இருக்கும்.. அந்த தபலா உருட்ட...

அஸ்வின் குட்டிப் பையனாக இருந்த கால கட்டம்.. ஒரு புதுக் கவிதை போல இருக்கும் அந்த நாட்கள்.. பிள்ளைகளை தூக்கி வளர்ப்பதும், அதில் கிடைக்கும் சுவாரஸ்ய அனுபவங்களும் எல்லாத் தந்தைக்கும், தாய்க்கும் கிடைக்கும் இயல்பான வரம்தான்.. ஆனால் எனக்கு கிடைத்த அனுபவங்கள் எல்லாமே மிக மிக சிறப்பானவை.. காரணம் எனது மகன் சூப்பர் ஸ்பெஷல் என்பதால். அஸ்வின் வாய் திறந்து பேசியபோது சொன்ன முதல் வார்த்தை அப்பாதான்.. வழக்கமாக குழந்தைகள் அம்மா  அல்லது அத்தை என்றுதான் பேச ஆரம்பிக்கும் என்பார்கள்.. ஆனால் "ப்பா".. என்றுதான் அவனது முதல் பேச்சு தொடங்கியது.. அதிலும் அவனது உச்சரிப்பும் விசேஷமாக இருக்கும்.. "ppa" என்று சொல்ல மாட்டான் "bba" என்றுதான் உச்சரிப்பான்.. அந்த டிரேட் மார்க் புன்னகையும் கூடவே விரியும்.. பார்க்கப் பார்க்க அத்தனை அழகாக இருக்கும்.. கலர்ஃபுல் ஓவியம் போல... இப்ப "போ போ" என்கிறான்.. அது தனிக் கதை! சின்ன வயதில் அவனிடம் நான் நிறைய பேசுவேன்.. அவனும் சளைக்காமல் கேட்பான்.. ஏதாவது கதை ஓடிட்டே இருக்கும்.. பெரும்பாலும் என்னோட குடும்பக் கதைதான்.. என்னுடைய குடும்பத்தில் நடந்த எ...

வாஞ்சிநாதன் என்று ஒரு படம் வந்ததே நினைவிருக்கிறதா.. எனக்கு நன்றாக நினைவிருக்கிறது.. மறக்க முடியாத படம்... படத்தைப் பார்த்து விட்டு மண்டையெல்லாம் மரத்துப் போய் வியர்க்க விறுவிறுக்க வெளியேறி வந்தது இன்னும் மனதில் நிழலாடுகிறது. படத்தின் ஹீரோ விஜயகாந்த்.. அப்படின்னாலே அந்தப் படத்தில் கதையை விட, கைக்கும், காலுக்கும்தான் அதிகம் வேலை இருக்கும் என்பது எழுதப்படாத விதி. வாஞ்சிநாதன் மட்டும் விதி விலக்காக இருக்க முடியுமா.. பெங்களூரில் ஒரு தியேட்டரில் செகன்ட் ஷோ பார்க்கப் போய் எப்படா தியேட்டரை விட்டு ஓடுவோம் என்று அப்போது அடைந்த பீதியை இப்போது நினைத்தாலும் அதே பீதி உணர்வு பீய்ச்சி அடிக்கிறது. படம் முழுக்க ஒரே அடிதடிதான்.. அடித்து அடித்து விஜயகாந்த்துக்கே போரடித்துப் போயிருக்கும். அப்படி விடாமல் வெளுத்தெடுத்த படம்தான் வாஞ்சிநாதன். படம் முழுக்க பாத்திரக் கடைக்குள் புகுந்த யானை போல போட்டுப் புரட்டி புரட்டி அடித்துக் கொண்டிருப்பார் விஜயகாந்த்.. அந்தப் படத்தை எடுத்தவர்தான் ஷாஜி கைலாஷ்..  90களின் மசாலா பட மன்னன்.  ஷாஜி கைலாஷ் படம் என்றாலே ஒரே அடிதடியாகத்தான் இருக்கும். சண்டைக்குப் பஞ்சம் இருக்கா...