Skip to main content

புடம் போட்ட "தங்கம்"... இந்த மேரி!

குப்பையில் கிடந்த தங்கத்தை எடுத்து போலீஸில் ஒப்படைத்து தான் அந்த தங்கத்தை விட பல மடங்கு உயர்ந்தவர் என்பதை நிரூபித்துள்ளார் மேரி என்ற பெண்மணி.

நேர்மைன்னா கிலோ என்ன விலை என்று கேட்கும் இக்காலத்தில், குறுக்குப் புத்தியுடன் மட்டுமே அலையும் மனிதர்கள் நிறைந்து விட்ட இந்தக் காலத்தில் பசும் பொன்னாக மிளிர்ந்து நிற்கிறார் திருவொற்றியூர் மேரி.

மேரி ஒரு தூய்மைப் பணியாளர். சென்னை திருவொற்றியூர் அண்ணாமலை நகர் பகுதியில் உள்ள ஒரு குப்பைத் தொட்டியில் துப்புறவுப் பணியில் ஈடுபட்டிருந்தபோது ஒரு கவர் கிடந்ததைக் கண்டார். அதைப் பார்த்தால் குப்பை போலத் தெரியவில்லை. இதனால் சந்தேகப்பட்டுப் பிரித்துப் பார்த்தால் அதில் தங்க நாணயம் இருந்துள்ளது.

உடனடியாக சற்றும் மனம் சலனப்படாமல் அந்த பாக்கெட்டுடன் காவல் நிலையத்திற்குப் போய் போலீஸாரிடம் இது குப்பையில் கிடந்தது என்று கொடுத்துள்ளார். அதைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்ட போலீஸார், மேரியின் நியாயமான, நேர்மையான மனதைப் பாராட்டினர். பின்னர் விசாரணையில் அது கணேச ராமன் என்பவருக்குச் சொந்தமானது என்று தெரிய வந்து அவரிடம் ஒப்படைத்தனர்.

மேரிக்கு இப்போது பாராட்டுக்கள் குவிந்து வருகின்றன. தமிழ்நாடு அரசின் தலைமைச் செயலாளர் வெ. இறையன்பு தனது கையால் எழுதி மேரியைப் பாராட்டி நீண்டதொரு கடிதம் எழுதியுள்ளார். அதுவும் தனது கைப்பட கடிதத்தை வரைந்துள்ளார் இறையன்பு. ஆத்மார்த்தமான விஷயங்களை வெளிப்படுத்த நினைக்கும்போது அவர் தனது கைப்பட எழுதுவார் என்பது இங்கு குறிப்பிட வேண்டிய செய்தி.

இறையன்புவின் அந்த நெகிழ்ச்சி உரை...

அன்புள்ள மேரி அவர்களுக்கு

வணக்கம்

தேவையிருக்கும் இடத்தில் காணப்படும் தூய்மையே மகத்தானது.

குப்பையில் கிடந்த தங்கத்தைக் கண்டுபிடித்து

உரியவரிடம் ஒப்படைத்த உங்கள் நேர்மையின் காரணமாக

உங்களிடம் இருக்கும் நேர்மையான உள்ளத்தை

எங்களால் கண்டுபிடிக்க முடிந்தது


நீங்கள் தூய்மைப் பணியாளர் மட்டுமல்ல

தூய்மையான பணியாளர்


உங்கள் நேர்மைக்கு மனமார்ந்த பாராட்டுகள்.

குறுக்கு வழிகளெல்லாம் நேர்வழியைக் காட்டிலும் நீளமானவை

என்பதற்கு நீங்கள் சான்று'

வாழ்த்துகள்

அன்புடன்

வெ. இறையன்பு.

தங்கத்தை விட பரிசுத்தமானவராக மாறி நிற்கிறார் மேரி.. இன்று நாட்டுக்கு மேரி போன்றவர்கள்தான் அதிகம் தேவை.


Comments

Popular posts from this blog

வாழ்க்கைப் பயணங்கள்.. எப்போதும் முடிவதில்லை!

வருடங்கள் கூடக் கூட வயதும் ஏறும்.. இது இயற்கை.. ஒவ்வொரு வருடமும் வரும் பிறந்த நாள்.. அத்தனை சந்தோஷம் தரும்.. இளம் வயதில்!. வயது மேலே செல்லச் செல்ல கொண்டாட்டங்கள் தவிர்த்து, அதைத் தாண்டி கவலைகளும், அதன் தாக்கங்களால் ஏற்படும் ஏக்கங்களும் நிரம்பிக் கிடக்கும். என்னைப் பொறுத்தவரை கவலைகளை நான் பெரிதாக தேக்கி வைத்துக் கொள்வதில்லை. எனக்கும் கவலைகள் வரும், சோகங்களும் நிழலாடும்.. வருத்தங்களும் வந்து போகும்.. ஆனால் எல்லோருமே "விசிட்டிங் புரபசர்" போலத்தான்.. வருவார்கள், வந்த வேகத்தில் போய் விடுவார்கள். எனவே எனக்கென்று தனியாக கொண்டாட்டங்களை வைத்துக் கொள்வதில்லை. எல்லா நாளுமே எனக்கு கொண்டாட்டம்தான்.. என்னுடன் இருப்பவர்களின் சந்தோஷமே எனது சந்தோஷமும்.. நான் எப்போதும் உற்சாகமாக இருப்பதன் ரகசியம் இதுதான்! இதுவரை எந்தப் பிறந்த நாளிலும் அடைந்திராத ஒரு சந்தோஷத்தை, உச்சகட்ட மகிழ்ச்சியை இந்த 53வது பிறந்த நாளில் உணர்ந்து, மனசு நெகிழ்ந்து, உற்சாகத்தில் நிரம்பியிருக்கிறது. நிறைய காரணங்கள்.  அதில் ஒரு விஷயத்தை மட்டும் இங்கு பகிர ஆசைப்படுகிறேன். ஒவ்வொருவருக்கும் ஏகப்பட்ட ஆசைகள், கனவுகள் இருக்கும். எனக்க

"நல்லா ரெஸ்ட் எடுங்க.. அப்பா"... உலாப் போகும் உணர்வுகள் (2)

இருக்கு.. இந்த ஆஸ்பத்திரியில் நமக்கு வித்தியாசமான அனுபவம் இருக்கு என்று மனதுக்குள் ஒரு அசரீரி ஓட.. மெல்லிய சிந்தனையுடன் தனது பேகை எடுத்து கட்டில் மீது மீது வைத்து அதைத் திறந்து துணிகளை புரட்டி லுங்கியை உருவி அதைக் கட்டிக் கொண்டான் ஆதவன்.  செல்போனை எடுத்து வீட்டுக்கு போன் செய்து, நான் வந்துட்டேம்மா.. எல்லாம் நல்லாருக்கு. நல்ல ரூம் மேட் கிடைச்சிருக்கார் என்று கூறி விட்டு போனை கீழே வைத்தான்.  அறைக்கு வெளியே என்ன நிலவரம் என்று பார்ப்பதற்காக மெல்ல வெளியேறி வந்தான். நீண்டு கிடந்த காரிடாரில் ஒரு விதமான அமைதி. அறைகள் எல்லாம் கதவு பூட்டப்பட்டுக் கிடந்தன. ஆனால் உள்ளுக்குள் விளக்குகள் எரிந்து கொண்டிருந்தன. ஆட்கள் இருக்கிறார்கள், அமைதியாக. ஆதவனின் அறைக்கு இடதுபுறத்தில் ஒரு அறை. அதில் அப்பா, மகள் இருப்பது தெரிந்தது. அதற்கு எதிர்புற வரிசை மூலை அறையில் ஒரு வயதான கணவன், மனைவி. கணவர் தண்ணீர் பிடிப்பதற்காக பிளாஸ்க்குடன் வந்து கொண்டிருந்தார். அவரைப் பார்த்து ஆதவன் புன்னகைத்தான். பதிலுக்கு அவரிடமிருந்தும் ஒரு சின்னப் புன்னகை. "நல்லாருக்கீங்களா. இப்ப பரவாயில்லையா" "நல்லாருக்கேன் சார்.. புது

"கிங் இன்ஸ்டிடியூட் அரிசில நம்ம பெயர் எழுதியிருந்தா என்ன சார் செய்ய முடியும்?".. உலாப் போகும் உணர்வுகள் (1)

 "என்னங்க பண்ணலாம்.. பேசாம ஹாஸ்பிடல் போய் அட்மிட் ஆயிடுறீங்களா?" லட்சுமி அப்படிக் கேட்டபோது ஆதவனுக்கு தெளிவாக எந்த யோசனையும் வரவில்லை. மனதுக்குள் மெல்ல குழப்பம் குடியேறியது. போகலாமா, வேண்டாமா என்ற குழப்பத்தை விட, நமக்கு ஏதாவது நடந்து விட்டால் அகிலன் நிலைமை என்னாகும் என்ற பயம்தான் முதலில் தலை தூக்கியது. கையில் வைத்திருந்த ரிப்போர்ட்டை திரும்பப் பார்த்தான்.. சின்ன யோசனைக்குப் பிறகு " ரிஸ்க் எடுக்க வேண்டாம் லட்சுமி, ஹாஸ்பிடல் போயிடலாம்" ஆதவன் சொன்னதைக் கேட்டதும், லட்சுமிக்கும் அதுவே சரியென்று பட்டது. அடுத்த சில நிமிடங்களில் பேக்கிங் முடிய.. 4 மணிக்கு வீட்டிலிருந்து கிளம்பினான் ஆதவன். மனதுக்குள் இனம் புரியாத குழப்பம்.. பயமெல்லாம் பெரிதாக இல்லாவிட்டாலும் கூட ஏதோ ஒரு குழப்பம்.. கார் மெல்ல வேகம் பிடித்து பாய்ந்து செல்ல, பின்னால் ஓடிச் சென்ற உருவங்களை உள்வாங்கி வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டே அமர்ந்திருந்த ஆதவனுக்குள் எண்ணற்ற சிந்தனைகள். ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு வாழ்க்கை.. ஒவ்வொரு விதமாக.. ஒவ்வொரு சுவையில், ஒவ்வொரு திசையில்.. அத்தனை பேரையும் வதைத்துக் கொண்டிருக்கும் ஒற்றைச் சொல்லாக.