Skip to main content

Posts

Showing posts from February, 2022

"தைரியம்தான் சார் என்னோட பலமே..".. உலாப் போகும் உணர்வுகள் (15)

ஒரு நீண்ட மருத்துவமனை வாசம். இதுவரை அனுபவித்திராத உணர்வுகள்.. இதுவரை கண்டிராத அனுபவங்கள். ஒரு சாதாரண நபராக இல்லாமல், எனது அனுபவங்களை நான் எல்லோருக்கும் பதிவு செய்ய முக்கியக் காரணம்.. சில விஷயங்களைச் சொல்லத்தான். அரசு மருத்துவமனைகள் மீது பலருக்கும் இன்னும் நம்பிக்கை இல்லை, பயம் இருக்கிறது. ஆனால் அத்தனையையும் பொய் என்று சொல்ல வைத்து விட்டது எனது இந்த மருத்துவமனை அனுபவம். மருந்து வாசனையே இல்லாத அரசு மருத்துவமனையை இப்போதுதான் பார்க்கிறேன். அத்தனை சுத்தம். அருமையான டாக்டர்கள்.. பரிவு காட்டும் செவிலியர்கள்.. தேவையில்லாமல் மருந்துகளைப் போட்டு கஷ்டப்படுத்துவதில்லை. தேவையில்லாமல் எந்த விஷயத்தையும் செய்வதில்லை. எல்லாவற்றிலும் நிதானம், பக்குவம் காட்டுகிறார்கள். . பல விஷயங்களை மனது அசை போட்டுப் பார்க்க இந்த அனுபவம் உதவியது. அனுபவங்கள்தான் நமக்கு ஆசான். அனுபவம் பெறாத மனிதன் என்னைப் பொறுத்தவரை அரை மனிதன்தான். நல்லதோ கெட்டதோ எதையும் உணர்ந்து தெளிந்தால்தான் ஒருவருக்கு முழுமை கிடைக்கும். எந்த அனுபவமாக இருந்தாலும் அதிலிருந்து பாடம் கற்பதும் கற்ற பாடத்திலிருந்து நம்மைத் சரி செய்து கொள்வதும்  மிக முக்கியம

"என்னப்பா கிளம்பிட்டியா".. உலாப் போகும் உணர்வுகள் (14)

இன்னும் ஒரு புத்தம் புது காலை.. இதமான குளிருடன்.. ஜில்லென்ற உற்சாகத்துடன்.. 7வது நாளின் காலையை வரவேற்றான் ஆதவன். இத்தனை நாட்கள் ஒரு மருத்துவமனையில் தங்கியது இதுவே முதல் முறை.. இனி மேல் இப்படி ஒரு நிலை வரக் கூடாது.. எனக்கு மட்டுமல்ல.. யாருக்குமே என்று தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டான் ஆதவன்.. அன்று காலை அருமையான டிபன்.. அவனுக்குப் பிடித்த உப்புமா, சட்னியுடன். உப்புமா என்றால் அவனுக்கு ரொம்பப் பிரியம். பலரும் உப்புமாவைப் பார்த்தால் போட்டது போட்டபடி தலை தெறிக்க ஓடுவார்கள்.. ஆனால் இவனுக்கோ உப்புமா என்றால் வாயில் நீர் ஊற ஆரம்பித்து விடும். மதுரை பக்கம் உப்புமாவை சர்க்கரை தொட்டுத்தான் சாப்பிடுவார்கள். ஆனால் சில காலம் பெங்களூரில் இருந்தபோது, அங்கு உப்புமாவை தேங்காய் சட்னி தொட்டு சாப்பிட்டுப் பழகி.. இப்போது சட்னியுடன்தான் உப்புமாவை சாப்பிட முடிகிறது.  நர்ஸ் வந்து வழக்கமான செக்கப்பை செய்தார்.  "எப்பம்மா டிஸ்சார்ஜ் பண்ணுவாங்க" "மதியம் சீஃப் டாக்டர் வந்ததும் பண்ணிடுவாங்கப்பா" "ஓகேம்மா" வீட்டுக்குப் போன் செய்து சொல்லியாச்சு. துணிமணிகளையும், இதர பொருட்களையும் எடுத்து அடுக்

"முடக்கிப் போட்டு பாடம் கத்துக் கொடுக்கும் பாருங்க".. உலாப் போகும் உணர்வுகள் (13)

சீஃப் டாக்டர் வரும் நேரம்.. வயிறு பசிக்க ஆரம்பித்து விட்டது. ஆனால் டாக்டர் வரும் நேரத்தில் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தால் சரியாக இருக்காது என்பதால் பொறுத்திருந்தான். சரியாக 1 மணிக்கெல்லாம் டாக்டர் ரவுண்ட்ஸ் ஆரம்பித்து விடும்.. இன்றும் அதேபோல டாக்டர் வந்தார். அந்தக் காரிடாரில் பெரும்பாலான அறைகள் காலியாகி விட்டதால் சீக்கிரமே ஆதவனின் அறைக்கு டாக்டர் வந்து விட்டார். "எப்படி இருக்கீங்க.. நல்லாருக்கீங்களா" "நல்லாருக்கேன் டாக்டர்" அருகில் இருந்த டூட்டி டாக்டர் சீஃப் டாக்டரிடம் "இவருக்குத்தான் பிளேட்லெட் கவுன்ட் கம்மியா இருந்துச்சு. இப்ப நார்மல்னு ரிப்போர்ட் வந்திருக்கு டாக்டர்" "ஓ.. தென் குட்.. டேக் கேர்" டாக்டர் நகர அவருடன் வந்தவர்கள் பின் தொடர்ந்தனர். "பிளேட்லேட் நார்மல்".. ஆஹா இதைக் கேட்கவே எவ்வளவு சுகமாக இருக்கு.. மனசு லேசானது... ஓகே. பொட்டியைக் கட்ட வேண்டியதுதான் என்று மனசுக்குள் உற்சாகம் பிறந்தது. முதல்ல சாப்பிடலாம்.. பசி வயித்தைக் கிள்ளுது.. எடுத்து வைத்த கொஞ்ச நேரத்தில் டூட்டி டாக்டர் வந்தார். "சார்.. உங்களுக்கு நார்மல் ஆயிருச்சு. ஒர

"இல்லை சார்.. தப்பு.. வாங்கக் கூடாது" ... உலாப் போகும் உணர்வுகள் (12)

5 மணிக்கே விழிப்பு வந்து விட்டது..  இன்றோடு வந்து ஆறு நாட்களாகி விட்டது. எப்படா வீட்டுக்குப் போவோம் என்று தோன்ற ஆரம்பித்து விட்டது. மருத்துவமனைக்கு வந்து சேர்ந்தது முதலே பெரிய அளவில் எந்தப் பிரச்சினையும் வரவில்லை. சில நேரம் மூச்சு விட கஷ்டமாக இருந்தது. கையோடு கொண்டு வந்திருந்த இன்ஹேலரை எடுத்துக் கொண்டான். சில நேரம் தொண்டை வறட்சி இருந்தது, பெரிதாக வலி இல்லை. எனவே அதைக் கண்டு கொள்ளவில்லை. சில நேரம் கண்ணில் வலி, தலைவலி இருந்தது, பேராசிட்டமால் போட்டுக்கச் சொல்லி விட்டார்கள், இவ்வளவுதான். இதைத் தாண்டி பெரிதாக எந்தப் பிரச்சினையும் வரவில்லை. எல்லாவற்றுக்கும் எளிமையான வைத்தியம்தான். அதைத் தாண்டி டாக்டர்களும் பெரிய அளவில் மருந்துகள் தரவில்லை, தேவைப்படவில்லை என்பதே உண்மை. இன்று அந்த பிளட் டெஸ்ட் சோதனை வந்து விடும். அது மாலைக்கு மேல்தான் தெரியும். அதில் நார்மல் என்று வந்து விட்டால் கிளம்பி விடலாம் என்று நினைத்துக் கொண்டான். அப்பாடா வீட்டுக்குப் போகும் நேரம் வந்து விட்டது என்பதே ஒரு ஆறுதலாக இருந்தது. என்னதான் மருத்துவமனை வசதியாக இருந்தாலும், மனித நேயம் மிக்கவர்கள் கையில் நாம் பாதுகாப்பாக இருந்தாலு

"வந்தது இரவு.. வானில் காணவில்லை.. என் நிலவு".. உலாப் போகும் உணர்வுகள் (11)

ரொம்ப நாளாச்சுல்ல கவிதை எழுதி என்று நினைத்துக் கொண்ட ஆதவனுக்கு மருத்துவமனைக்கு வரும்போது நோட்பேட், பேனா என எதையும் எடுத்து வராதது இப்போது உரைத்தது. முன்பெல்லாம் கவிதை எழுதுவது ஒரு ஹாபியாக இருந்தது. ஆனால் நாட்கள் போகப் போக "பைத்தியம்" பிடித்தது போல வேலையில் மூழ்கிப் போனதால் அந்த அருமையான திறமையை மறந்தே போய் விட்டான் ஆதவன்.  முன்பெல்லாம் ஹைவேஸில் போகும் கார் போல சர்ரென்று வந்து விழுந்த வரிகள் எல்லாம் இப்பெல்லாம், மாட்டு வண்டியில் வருவது போல தள்ளாடித் தள்ளாடித்தான் வருகிறது. கவிதை குறைந்து போன நிலையில் கதை எழுதும் ஆர்வம் பிறந்தது. அதுவும் நல்லாதான் வருது என்று பலரும் சொல்லவே, அதையும் செய்து பார்த்தான்.. இப்போது இன்னொரு புது ஆர்வம் பிறந்து வந்து கிளுகிளுப்பூட்டிக் கொண்டிருக்கிறது.. அதுதான் பாட்டுப் பாடுவது! கொஞ்சம் கூட இசையில் ஞானமே இல்லாத ஆதவனுக்கு எல்லாமே கேள்வி ஞானம்தான்.. இசையின் ஏபிசிடி கூட தெரியாது என்றாலும் கூட இசையை ரசிக்கும் ஆர்வம் ஆரம்பத்திலிருந்தே இருப்பதால் பாட்டு பாடுவது சற்று இயல்பாகவே வந்தது.. "பரவாயில்லை.. நல்லாருக்கே" என்று சில நல்ல ஆத்மாக்கள் சொல்லப் ப

"ஜெயில்ல அடைச்சு வச்சிருக்கிற கைதிகளைப் பார்க்க வந்த மாதிரி".. உலாப் போகும் உணர்வுகள் (10)

4 நாட்களாகி விட்டது. இன்று ரவிச்சந்திரன் டிஸ்சார்ஜ் ஆகிறார். செம ஹேப்பியாக காணப்பட்டார் மனிதர். ஆனால் ஆதவனுக்குத்தான் அவர் கிளம்புவது சற்று கடினமாக தெரிந்தது. காரணம், இருந்த இத்தனை நாட்களும் தனிமையின் சுவடு கூட தெரியாமல் நன்றாக பேசி கம்பெனி கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார். பல விஷயங்களை ரவிச்சந்திரனிடமிருந்து கற்றுக் கொள்ள முடிந்தது. எல்லா சப்ஜெக்ட்டிலும் நல்ல ஞானம் மிக்கவராக  இருக்கிறார். டாக்டர்களிடமே மருந்துகள் குறித்து தெளிவாக பேச அவரால் முடிகிறது. தனக்கு என்ன மருந்து தரப்படுகிறது என்பதை அறிந்து கொள்வதில் விழிப்புணர்வுடன் இருக்கிறார். தேவையானதை மட்டுமே பேசுகிறார். தேவையில்லாத வார்த்தைகளை விடுவதில்லை. நல்ல மனிதர். பிற்பகலுக்கு மேல் அவர் டிஸ்சார்ஜ் ஆனார். போகும்போது "உங்களுக்கும் சீக்கிரம் சரியாகி விடும் சார். நாளையே நீங்களும் கிளம்பிப் போய்ருவீங்க. உடம்பைப் பார்த்துக்கங்க" என்று அன்போடு சொல்லிச் சென்ற ரவிச்சந்திரனுக்கு பாசத்துடன் விடை கொடுத்தான் ஆதவன். மனிதர்களிடம் நிறைய விஷயங்கள் இப்போது  இல்லாமல் போய் விட்டது.. அன்பு, அக்கறை, பரிவு, பாசம், உதவி செய்வது என.. நிறைய சொல்லலாம். இது

"ப்ளீடிங் ஏதாவது வருதா.. இல்லையே .. நல்லாருக்கேனே".. உலாப் போகும் உணர்வுகள் (9)

3வது நாளிலேயே மருத்துவமனை வாசம் போரடிக்க ஆரம்பித்து விட்டது. சாப்பிட, படுக்க, தூங்க, வாக் போக என்று இருந்ததே ஒழிய, வேறு எந்தவிதமான சுவாரஸ்யத்தையும் பார்க்க முடியவில்லை. குறிப்பாக வேலை பார்க்க முடியவில்லை. வேலை பார்க்காமல் சும்மா இருப்பதே பெரிய போர். அதேசமயம், விதம் விதமான மனிதர்களை சந்திக்க முடிந்தது வித்தியாசமான அனுபவமாக இருந்தது. ஒரு பலூன் போலத்தான் நமது வாழ்க்கையும், பிறப்பு என்பது காற்று நிரப்புவது போல.. காற்றை இறக்கி விட்டு விட்டால் கதை முடிந்து விடும். இந்த பலூனுக்குள் இருக்கும் காற்றுதான் நமது அனுபவங்கள்.. வாழ்க்கை நெடுகிலும் நாம் சந்திக்கும் அனுபவங்கள்தான் நமது வாழ்க்கையில் நாம் சம்பாதிக்கும் ஒரே சொத்து..  சந்தோஷமோ, துக்கமோ, வேதனையோ, வருத்தமோ.. அனுபவங்கள் இல்லாத வாழ்க்கை யாருக்கும் கிடையாது. ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு விதமான அனுபவங்கள்.. அவைதான் நம்மை வழி நடத்துகின்றன. இப்போது அவனுக்குக் கிடைத்துக் கொண்டிருப்பதும் வித்தியாசமான அனுபவங்கள்தான்.. இதுவரை எத்தனையோ அனுபவங்களை சந்தித்துள்ள போதிலும் சமீப காலமாக ஆதவன் சந்தித்து வந்த அனுபவங்கள் அதுவரை அவன் கண்டிராதது. கடந்த 4 மாதமாக வித்தி

"முதல் காதலின் செல்லப் பிள்ளைகள்"... உலாப் போகும் உணர்வுகள் (8)

2வது நாள்.. மாலைக்கு மேல் நிறைய நோயாளிகளின் வருகையைப் பார்க்க முடிந்தது. பெரும்பாலானோர் வயதானவர்கள்தான். முதல் தளத்தில் மொத்தம் 3 காரிடார்கள் உள்ளன. இருபக்கமும் தலா 4 அறைகள் உள்ளன. ஒவ்வொரு அறையிலும்  3 பேர் தங்க முடியும். ஆக ஒரு காரிடாருக்கு மொத்தம் 24  நோயாளிகள் தங்கும் வசதி உண்டு. 2, 3வது காரிடாரிலும் இதேபோலத்தான்.  ஆதவன் தங்கியிருந்த முதல் காரிடாரில் உள்ள பெரும்பாலான அறைகள் 2 நாட்களாக காலியாக இருந்தன. ஆனால் 3வது நாளில் பெரும்பாலான அறைகள் நிரம்பத் தொடங்கி விட்டன. அவன் இருந்த அறைக்கு எதிர்புறத்தில் ஒரு அரசு அதிகாரி வந்து அட்மிட் ஆனார்.  பேன்ட், சஃபாரியுடன் டிப்டாப்பாக வந்த அவரைப் பார்த்ததுமே தெரிந்தது கண்டிப்பாக இவர் ஒரு "ஆபீசர்"தான் என்று. சரி, அறைக்கு வந்ததும் சஃபாரியைக் கழற்றி பனியனுக்கோ, சாதாரண சட்டைக்கோ அல்லது டி சர்ட்டுக்கோ மாறுவார் என்று பார்த்தால் லுங்கியும், சஃபாரியுமாக வித்தியாசமான கோணத்தில் காணப்பட்டார். ரொம்ப நேரமாக சஃபாரியைக் கழற்றவே இல்லை. வந்த வேகத்தில் அவருக்கு டிரிப்ஸ் ஏற்றி படுக்க வைத்து விட்டனர். அப்போதும் சஃபாரியிலேயே படுத்துக் கிடந்தார் மனிதர். ஆகா.. தீவ

"நான் பார்த்துக்கறேன்ப்பா".. உலாப் போகும் உணர்வுகள் (7)

டாக்டர்கள் குழு வந்து விட்டது. ஒவ்வொரு அறையாக விசிட் அடித்து நோயாளிகளிடம் நலம் விசாரித்தனர். அவர்களுக்கு ஏதாவது பிரச்சினை இருக்கிறதா என்று கேட்டபடி வந்தனர். ஆதவன் அறைக்கு டாக்டர்கள் வந்தனர். சீஃப் டாக்டர் எப்படி இருக்கீங்க என்று கேட்டார். டூட்டி டாக்டர்களிடம் அவனது பிரச்சினை குறித்து கேட்டறிந்தார். பின்னர் நகர்ந்து சென்று விட்டார். என்னது இவ்வளவுதானா என்று கும்பிய நிலையில் தனக்கு வீஸிங் இருப்பது தொடர்பாக டூட்டி டாக்டருடன் நகர முயன்ற இன்னொரு டாக்டரிடம் கேட்டான். அவரது பெயர் நந்தகுமார்.  "ஸார்.. எனக்கு லேசா வீஸிங் மட்டும் இருக்கு" "அது ஒன்னும் பயப்படத் தேவையில்லை. அதான் இன்ஹேலர் வச்சிருக்கீங்களே அதுவே போதும்." "ஆக்சிஜன் லெவல் இம்ப்ரூவ் பண்ண என்ன பண்ணனும் சார். வீட்டில் பார்த்தபோது 93க்குக் கீழ் போயிருந்தது" "பயப்படத் தேவையில்லை சார். கட்டிலில் குப்புறப் படுங்க" . படுத்துக் கொண்டதும், டாக்டர் முதுகில் மெல்ல நாலு குத்து குத்தினார். என்னது இவர் எம்பிபிஎஸ் டாக்டரா இல்லை மசாஜ் டாக்டரா என்ற சந்தேகம் வந்தது. அந்த அளவுக்கு மசாஜ் செய்வது போல முதுகில் வரிசைய

"எப்ப வருவீங்கன்னே கேட்கிறான்.. ஒரே டென்ஷனா இருக்கு".. உலாப் போகும் உணர்வுகள் (6)

"குட்மார்னிங் சார்.. எப்படி இருக்கீங்க இப்போ" "பரவாயில்லை தம்பி.. வயிறுதான் சரியில்லை" "சரியாய்ரும்.. சாப்பிடாம மட்டும் இருக்காதீங்க.. பையன் பேசினாரா" "பேசினான் எப்ப வருவீங்க.. எப்ப வருவீங்கன்னே கேட்கிறான்.. ஒரே டென்ஷனா இருக்கு" "குழப்பிக்காம இருங்க.. உடம்புதான் முக்கியம். அவர் போகிறபடி போகட்டும்.. நீங்க உடம்பை சரி பண்ணிட்டுப் போங்க. அதான் நல்லது. இது சாதாரண வியாதின்னா பரவாயில்லை, சிக்கலான வியாதி. கவனமா இருக்கணும். உங்களுக்கும் வயசு அதிகம். அதையும் மறந்துடாதீங்க" "ஆமா.. அதான் அவனுக்கு சமாதானம் சொல்லிட்டு நானும் பொறுமையா இருக்கேன்" "சரி சாப்பிட்டுட்டு ரெஸ்ட் எடுங்க.. அப்புறம் வர்றேன்" அறையை நோக்கி நடை போட்டான் ஆதவன்.. ரவிச்சந்திரன் பக்காவாக தயாராகி யோகா செய்து கொண்டிருந்தார். "சார் 11 மணி போல ஆவி புடிக்க வருவாங்க.. அவங்களே யோகாவும் சொல்லித் தருவாங்க.. நான் ரொம்ப தீவிரமாக இதை பாலோ பண்ண ஆரம்பிச்சிருக்கேன். மூச்சுப் பயிற்சி ரொம்ப உதவியா இருக்கு. நீங்களும் தொடர்ந்து பண்ணுங்க" "ஓ.. கண்டிப்பா சார்" ஆவி ப

"அப்பா.. உங்க கூட இருந்த ஒவ்வொரு நாளும்".. உலாப் போகும் உணர்வுகள் (5)

புது இடம், புதிய சூழல் என்பதால் தூக்கம் வரவில்லை. இருந்தாலும்.. கண்களை மூடியபடி கிடந்தான் ஆதவன். மனதுக்குள் நிறைய ஓடியது.  அப்பாவின் நினைவு வந்தது.. வாத்தியார்... மாணவர்களுக்கு மட்டுமல்ல.. எங்களுக்கும்தான்.. பாசம் இருக்கும், அக்கறையும் இருக்கும்.. கூடவே கிடுக்கிப்பிடி கண்டிப்பும் இருக்கும். வீட்டில் அவர் இருந்தால் அப்படி ஒரு அமைதி நிலவும்.. புக்கை எடுத்து படிப்பது போல ஆளாளுக்கு ஆக்ஷன் போட்டுக் கொண்டிருப்பார்கள். ஆனால் திடீரென புத்தகத்தை வாங்கி ஏதாவது கேள்வி கேட்டு மாட்டி அதற்குப் பிறகு வாங்கும் அடி இருக்கே.. மறக்க முடியாத சம்பவங்கள். ஆதவனுக்கு ஆதர்ச ஹீரோ அவனது தந்தைதான்.. எல்லோருக்கும் அப்படித்தானே.. அப்பாவைப் பார்த்துதான் ஒவ்வொரு பிள்ளையும் வளரும். அப்பா என்ன பேசுகிறார், அப்பா எப்படி நடந்து கொள்கிறார், அப்பாவின் அறிவு, அப்பாவின் முடிவெடுக்கும் திறன் என ஒவ்வொன்றையும் பிள்ளைகள் பார்த்துப் பார்த்துத்தான் பல விஷயங்களைக் கற்றுக் கொள்கிறார்கள். இதனால்தான் சொல்வார்கள், அப்பாக்கள் சரியாக இருந்தால் அவர்களின் பிள்ளைகளும் சரியாக இருக்கும் என்று. அப்பாவின் மறைவு ஆதவனுக்கு மிகப் பெரிய இழப்பு. இந்த

தவிக்கும் பிள்ளைகள்.. தத்தளிக்கும் வயோதிகம்.. காலத்தின் விஷமம்.. உலாப் போகும் உணர்வுகள் (4)

அறை எண் 112 எச். கதவு மூடியிருந்தது. மெல்லத் தட்டி விட்டு கதவைத் திறந்தான் ஆதவன். ஆதி நாராயணனின் மனைவி எழுந்து வந்தார். கதவை நன்றாகத் திறந்தபடி உள்ளே நுழைந்த ஆதவன், "அம்மா நான் ஆதவன். முனியாண்டி அவரோட மருமகன்" என்று கூறியதும் அந்த அம்மா முகத்தில் புன்னகை. "வாங்க சார்" அதற்குள் படுக்கையில் ஒருக்களித்துப் படுத்திருந்த ஆதி நாராயணன் திரும்பிப் பார்த்தார். "சார் நல்லாருக்கீங்களா.." "வாங்க தம்பி.. நல்லாருக்கேன்.. முனியாண்டி ஐயாவோட மருமகனா" "ஆமா.. எப்படி இருக்கீங்க" "பரவாயில்லை. மாமா சொல்லித்தான் நாங்க வந்தோம். வாயெல்லாம் கசக்குது. எதையும் சாப்பிட முடியலை.. வாந்தியா வருது. இருக்கவே பிடிக்கலை" அவரது மனைவி "அரசு மருத்துவமனையில் சாப்பாடு இப்படித்தானே சார் இருக்கும். அதைச் சொன்னா இவருக்கு கோபம் வருது. சாப்பிட்டுத்தானே ஆகணும்" "முடியலங்க.. சாப்பிட்டாலே வாந்தி வருது" "சாப்பிடுவதற்கு முன்னாடி ஒரு மாத்திரை கொடுத்திருப்பாங்களே.. அதைப் போட்டீங்களா" "அதைப் போட்டும் கூட வாந்தி வருது தம்பி" "சரியாய்ரும

"அந்த 'டிஸிப்பிளின்' எங்கே போச்சு ஆதவா?".. உலாப் போகும் உணர்வுகள் (3)

ஜன்னலிலிருந்து மெல்ல மீண்ட ஆதவன் மீண்டும் அறைக்குத் திரும்பினான். கட்டிலில் ஏறி படுத்துக் கொண்டு காதுகளில் ஹெட்போனை மாட்டியபடி பாடல்களுக்குள் மூழ்கியவனை கண்களில் தூக்கம் வந்து தழுவியது. அப்படியே ஒரு மணி நேரம் போயிருக்கும். டின்னர் கொண்டு வரும் சேவகரின் வண்டிச் சத்தம் கிரீச் கிரீச்சென கேட்கவே விழிப்பு தட்டி எழுந்தான். அறை முன் வந்து நின்ற வண்டியிலிருந்து 2 உணவுப் பார்சல்களை அந்த சேவகர் உள்ளே வந்து கொடுத்து விட்டு அகன்றார். 3 இட்லி, கொஞ்சம் கிச்சடி, சட்னி, சாம்பார் என கலக்கலாக காணப்பட்டது இரவு உணவு. 7.30க்கு மேல் சாப்பிடலாம் என்று ஓரமாக வைத்து விட்டு மீண்டும் படுத்தான் ஆதவன். மனசுக்குள் சிந்தனைகள் கிளர்ந்தெழுந்தன. இப்படி ஓய்வாக இருந்து எத்தனை காலமாகி விட்டது? என்று மனதுக்குள் கேள்வி எழ, சில வருடங்களுக்கு முன்பு கையில் ஆபரேஷன் செய்தபோது சில வாரங்கள் வீட்டில் ஓய்வெடுத்தது நினைவுக்கு வந்தது. அதற்கு முன்பும் சரி, பின்பும் சரி, இப்படியெல்லாம் வெட்டியாக படுத்து, அதுவும் மாலைப் பொழுதில் "சும்மா" இருந்த ஆதவனை யாருமே பார்த்திருக்க முடியாது. ஆபரேஷன் ஓய்வுக்குப் பிறகு இப்போதுதான் அவனுக்கு

"நல்லா ரெஸ்ட் எடுங்க.. அப்பா"... உலாப் போகும் உணர்வுகள் (2)

இருக்கு.. இந்த ஆஸ்பத்திரியில் நமக்கு வித்தியாசமான அனுபவம் இருக்கு என்று மனதுக்குள் ஒரு அசரீரி ஓட.. மெல்லிய சிந்தனையுடன் தனது பேகை எடுத்து கட்டில் மீது மீது வைத்து அதைத் திறந்து துணிகளை புரட்டி லுங்கியை உருவி அதைக் கட்டிக் கொண்டான் ஆதவன்.  செல்போனை எடுத்து வீட்டுக்கு போன் செய்து, நான் வந்துட்டேம்மா.. எல்லாம் நல்லாருக்கு. நல்ல ரூம் மேட் கிடைச்சிருக்கார் என்று கூறி விட்டு போனை கீழே வைத்தான்.  அறைக்கு வெளியே என்ன நிலவரம் என்று பார்ப்பதற்காக மெல்ல வெளியேறி வந்தான். நீண்டு கிடந்த காரிடாரில் ஒரு விதமான அமைதி. அறைகள் எல்லாம் கதவு பூட்டப்பட்டுக் கிடந்தன. ஆனால் உள்ளுக்குள் விளக்குகள் எரிந்து கொண்டிருந்தன. ஆட்கள் இருக்கிறார்கள், அமைதியாக. ஆதவனின் அறைக்கு இடதுபுறத்தில் ஒரு அறை. அதில் அப்பா, மகள் இருப்பது தெரிந்தது. அதற்கு எதிர்புற வரிசை மூலை அறையில் ஒரு வயதான கணவன், மனைவி. கணவர் தண்ணீர் பிடிப்பதற்காக பிளாஸ்க்குடன் வந்து கொண்டிருந்தார். அவரைப் பார்த்து ஆதவன் புன்னகைத்தான். பதிலுக்கு அவரிடமிருந்தும் ஒரு சின்னப் புன்னகை. "நல்லாருக்கீங்களா. இப்ப பரவாயில்லையா" "நல்லாருக்கேன் சார்.. புது